زیر سازی انواع کفپوش های اپوکسی،پلی یورتان،ضد اسید (رزینی) مطابق با آیین نامه ها و استاندارد ها

نویسنده : کلینیک بتن ایران
تاریخ ثبت : 06 دی ، 1396

برای اجرای انواع کفپوش ، پوشش ، مخصوصا کفپوش (روکش ) اپوکسی صنعتی ، کفپوش اپوکسی آنتی باکتریال (بهداشتی) ، کفپوش اپوکسی آنتی استاتیک ، روکش و پوشش اپوکسی ، کفپوش اپوکسی ضد اسید ، کفپوش پلی یورتان ، کفپوش پلی یورتان صنعتی ، کفپوش پلی یورتان ورزشی باید آماده ساز ی سطوح به نحوه مناسب و استاندارد انجام گیرد که در این متن سعی شده است این شرایط معرفی گردد .
سازه های بتنی که در معرض مواد شیمیایی خورنده قرار می گیرند می بایست دارای شرایطی باشند که بتوان بر روی آنها پوشش های ضد خوردگی شامل انواع پوشش های رزینی، کاشی کاری و آجرکاری صد اسید را اجرا نمود. پوشش ها و لاینینگ های ضد خوردگی می بایست به صورت محکم و مطمئن به سطح بتنی زیر کار بچسبند که در این خصوص سازه بتنی باید طوری ساخته و اجرا گردد که دارای ماکزیمم قدرت نگهداری پوشش و نیز از مقاومت کششی خوبی برخوردار باشد.


زیر سازی انواع کفپوش های اپوکسی،پلی یورتان،ضد اسید

بطور کلی پوشش ها و لاینینگ های حفاظتی پشتیبان و نگهدارنده خود نمی باشند (بجز لاینینگ داخل پیت ها و مخازن که در آنجا پوشش از یک خود پایداری و ایستایی مناسب برخوردار می باشد) و معمولا در مقابل تنش های خمشی ضعیف عمل می کنند.
بنابراین سازه بتنی مسلح باید بتواند تا حد امکان از تغییر شکل های ناشی از بارهای خمشی و ارتعاشی جلوگیری کند همچنین می بایست از ایجاد ترک در بتن که ناشی از نشست و یا انقباض بتن می باشد و نیز بارهای تنشی جلوگیری گردد.
با توجه به اینکه پوشش ها و مواد حفاظتی دارای مشخصات فیزیکی بسیار متفاوت با بتن می باشند لذا بارهای ناشی از آن می بایست در نظر گرفته شده و محاسبه گردد. به خصوص زمانی که سازه بتنی تحت تاثیر دماهای بالا قرار می گیرد.
باتوجه به موارد فوق الذکر می توان به نتایج بشرح ذیل برسیم ودرآماده سازی سطوح کف پوش ها ، پوشش ها وکلا"در سیستم های حفاظت سطوح بکار ببریم و در صورتی که این موارد در سازه های در معرض مواد شیمیایی خورنده رعایت نگردد، عواقب بسیار خطرناکی به وجود خواهد آمد :
1-
ساختمان باید مطابق با قوانین جاری برای تحمل کلیه بارهای قابل انتظار شامل تنش های حرارتی به درستی محاسبه گردد. در ضمن در صورتی که قرار باشد یک لایه حایل یا بازدانده (membrane) بر روی بتن اجرا گردد، باید از ایجاد ترک در آن که معمولاً در کارهای ساختمانی معمولی مجاز می باشد تا امکان اجتناب گردد.
2-
جزئیات نقشه آرماتوربندی باید به دقت بر طبق محاسبات (مقاومت در مقابل گشتاورها و نیروهای برشی، عدم وجود انکر فولادی حمال بار در منطقه تنش کششی و غیره) اجرا گردند.
3-
قالب بندی، ریختن و فشرده سازی بتن و خم کردن، قراردادن و اتصال آرماتورها باید در محل ساختمان مطابق با نقشه مهندس ساختمان اجرا گردد.
4-
تجربه نشان داده است که بهترین سطح بتنی جهت اجرای پوشش ها حفاظتی، سطوحی است که بصورت تخته ماله ای (ماله چوبی) اجرا شده است چرا که از لحاظ زبری مناسب بوده و ماکزیمم باندینگ مکانیکی را با پوشش بر قرار می کنند. در صورتی که سطوح بتنی با روش قالب بندی فلزی اجرا شده باشند می بایست با روش هایی مانند سند بلاست به زبری مورد نیاز رسید. سطوح بتنی صاف که در نتیجه استفاده از مواد کمکی برای جدا شدن قالب بندی و استفاده از قالب بندی فولادی حاصل می گردند علیرغم جذابیتی و زیبایی که دارند؛ سطوح مناسبی جهت اجرای پوشش های رزینی نمی باشند

زیر سازی انواع کفپوش های اپوکسی،پلی یورتان،ضد اسید

5-در زمان اجرای سطوح کف بتنی، کف کانال ها و سامپ ها می بایست شیب بندی مناسب بر اساس نیاز ایجاد گردد. چرا که شیب بندی بعد از اتمام بتن ریزی اصلی، به دلیل استفاده از پلاسترهای سیمانی که دارای ضخامت کمی بوده و نیز از چسبندگی مناسب به سطوح بتنی قدیمی برخوردار نیستند، توصیه نمی گردد. ضمن اینکه پلاسترهای سیمانی دارای مقاومت های لازم فشاری و کششی نمی باشند.
6-
تجربه نشان داده است که در زمان بتن ریزی هیچ یک از مجریان و ناظرین بتن ریزی به شیب بندی توجه ای ندارند و این در حالی است پس از انجام کاشی کاری ضد اسید و یا اجرای پوشش های رزینی حسایست به شیب مورد نیاز برای همان مجری و یا ناظر بیشتر می شود. اجرای شیب مناسب و مورد نیاز در زمان بتن ریزی بسیار ارزان تر و آسان تر از زمانی است که به خواهیم با مواد پوششی شیب بندی کنیم.
7-
دربررسی تعداد زیادی از واحدهایی که محوطه های آنها در معرض ریزش مواد خورنده بوده اند نشان داده است که سطوحی که دارای شیب مناسب بوده اند ولیکن مواد پوششی مورد استفاده بر روی آنها نامناسب بوده است، بسیار بهتر از سطوحی که در آنها از مواد حفاظتی درست و گران استفاده شده ولیکن شیب بندی رعایت نشده است، عمل کرده اند.
8-
کلیه لبه ها، گوشه ها و کنج های داخلی مخازن بتنی باید گرد شوند زیرا لبه ها و گوشه های تیز نقاط خطرناکی برای اجرای لایه ها و پوشش های حفاظتی می باشند.
9-
از مسائل مهم دیگری که در زمان اجرای یک سازه بتنی می بایست در نظر گرفت وجود رطوبت داخل بتن بوده که به هنگام اجرای پوشش ها و یا لایه های حفاظتی مشکلات عدیده ای را بوجود می آورد که چسبندگی پوشش ها به بتن را مختل می کند. این مشکلات خسارات جبران ناپذیری را پس از اعمال پوشش ویا کفپوش به وجود می آورند.که عمدتا"این رطوبت ناشی از موارد زیر است:

     
الف : سازه بتنی که دوره خشک شدن آن به پایان نرسیده باشد.
     
ب: رطوبت خارجی به خصوص در داخل کانال ها، پیت ها و سامپ ها به دلیل عدم اجرای یک لایه membrane خارجی مانند پلاستیک شیت ها در زمان بتن ریزی در محیط هایی که سطح آب های زیر زمینی بالا است .
     
ج: تشکیل شبنم در رطوبت زیاد هوا و درجه حرارت های کمتر از نقطه شبنم.

زیر سازی انواع کفپوش های اپوکسی،پلی یورتان،ضد اسید

در سازه های بتنی که قرار است تمام یا بخشی از آنها توسط پوشش ها ، کفپوش ها و یا لایه های ضد خوردگی حفاظت شوند می بایست دارای شرایط خاصی باشند.
این سازه ها باید به توانند در برابر نیرو های استاتیک و دینامیک وارده به آنها و نیز تنش و شوک حرارتی مقاومت کنند. همچنین در برابر نیروهای برشی نظیر انقباض ها یا اختلاف تغییر اندازه ما بین پوشش و سطح زیر کار در اثر عوامل حرارتی مقاوم باشند.به عبارت دیگر سازه بتنی می بایست در برابر کشش بوجود آمده در نتیجه حرکات حرارتی، کشش به وجود آمده در نتیجه نشست های متفاوت و نیز کشش به وجود آمده در نتیجه انقباض و یا تغییرات رطوبت مقاوم باشد.
ساختمان های آجری و سنگی فقط در شرایط خاصی برای سطح زیرکار پوشش ها و یا کاشی کاری های ضد اسید مناسب می باشند.
10-
مقاومت کششی سطوح زیر کار نظیر سطوح بتنی و یا لایه های شمشه کشی شده (screed) می بایست متناسب با لایه آب بندی مورد استفاده باشد. مقاومت کششی مقدار نیرویی است که سطح در برابر کشش وارد شده بر آن در مقابل کنده شدن اعمال می کند و یا به عبارت دیگر حداکثر باری است که یک ساختمان بتنی می تواند به هنگام قرار گرفتن تحت کشش غیر محوری تحمل کند.
11-
از تاثیر آب و فشار مخرب بخار آب در زیر پوشش ها و کفپوش ها باید جلوگیری شود. منظور از فشار مخرب آب آن فشاری است که منجر به کنده شدن پوشش از روی سطح زیر کار می گردد. همچنین پدیده کنده شدن می تواند در اثرتجمع رطوبت در زیر پوشش، یخ زدگی رطوبت جمع شده در زیر پوشش، نیروهای مویینگی و یا مواد محلول در آب که باعث فشار اسمزی می شوند، ایجاد گردد. در صورتی که سطح آبهای زیرزمینی بالا باشد، نفوذ آب از پایین به پشت پوشش می تواند باعث کنده شده پوشش از روی بتن گردد که به همین جهت می بایست بتن قبلا بطور کامل عایق کاری گردد.
در نهایت برای جلوگیری از خسارات های احتمالی وجلوگیری از هرگونه هزینه تحمیلی توصیه می گردد در همان زمان طراحی ساختمان و سازه های بتنی با متخصصین پوشش های ضد خوردگی مشورت شود.
تحلیل و ارزیابی سازه ها از نظر تغییرشکل و ایجاد ترک:
1-
تغییر شکل و ایجاد ترک در سطوح بتنی زیر کار می تواند قابلیت پوشش ها، کفپوش ها و یا کاشی کاری های ضد اسید را به مخاطره بیاندازد به همین علت تغییرشکل ها و عرض ترک ها باید تا حد امکان محدود نگه داشته شوند.
2-
به هنگام ارزیابی باید تمام عوامل تخریب کننده ناشی از نصب تاسیسات و عواملی که به هنگام راه اندازی تاسیسات پدید می آیند در نظر گرفته شوند. علاوه بر نیروهای استاتیک و دینامیک، انقباض ها، حرکات اجزای ساختمان و تاثیرات درجه حرارت نیز میتوانند باعث ایجاد تغییرشکل گردند. تاثیرات این عوامل می توانند بصورت دائمی یا موقت باشند. یک ساختمان بتنی مسلح یکپارچه که بر اساس استاندارد DIN 1045 ساخته شده باشد، در آن تغییر شکل منفی پدید نخواهد آمد.
3-
با انتخاب طراحی مناسب باید خطر تشکیل ترک ها را در حداقل ممکن نگاه داشت. محل تقاطع اجزای بتنی قالبی باید در سرتاسر آن به صورت پیوسته باشد، یعنی هیچ فاصله یا برآمدگی نداشته باشد. حداکثر عرض ترک باید چنان در نظر گرفته شود که با ویژگی های انبساطی سیستم پوششی انتخاب شده هماهنگی داشته باشد.

مطابق استانداردهای ارایه شده در استانداردها، حدود ترک ها برای طراحی و ارزیابی سازه های بتنی به سه بخش زیر تقسیم شده است:
گروه اول(A) : سطوح زیر کار بودن ترک و یا با ترک های بسیار باریک:

A-1:
سطح زیرکار می تواند دارای ترکهای بسیار باریک و غیرعمیق مانند ترک های شبکه ای با عرض کمتر از 1/0 میلیمتر باشد. ترک های جدید یا عریض تر شدن احتمالی ترک ها پس از نصب کفپوش و پوشش های حفاظتی نباید باعث بالاتر رفتن عرض ترک ها از 1/0 میلیمتر شود. این ترک ها مجاز شناخته می شوند.


A – 2:
سازه های بتن پیش تنیده و بتن مسلح دارای وضعیت I مندرج در DIN 1045 به این گروه تعلق دارند. همچنین اسلب های تقویت شده کف که کاملاٌ بر روی پشتیبان خود قرار گرفته باشند از این وضعیت برخوردار باشند.

گروه دوم(B) : سطوح زیر کار با ترک های با عرض ناچیز و یا ترک های باریک:

ایجاد ترک ها یا حرکت ترک های موجود نباید منجر به فراتر رفتن عرض ترک ها از 25/0 میلیمتر شود. سازه های دارای وضعیت II با ترک های با عرض بسیار ناچیز مندرج در ردیف 3 جداول شماره های 14 و 15 قسمت 17.6 ازDIN 1045 به این گروه تعلق دارند.

گروه سوم(C) : سطوح زیر کار با ترک های پهن:


در این گروه عرض ترک ها تا 0.5 میلیمتر می باشد. سازه هایی به این گروه تعلق دارند که از محدودیت در نظر گرفته شده در قسمت 17.6 از DIN 1045 برای عرض ترک ها تا 0.25 برخوردار نیستند.
گسترش ترک ها به بیش از مقدار در نظر گرفته شده برای گروه C آنها را مشمول موارد استثنایی می کند.
برای اندازه گیری عرض ترک ها از ذره بین با اشل اندازه گیری و درجه اندازه گیری عرض ترک استفاده می گردد.
مقدار ذکر شده برای عرض ها یا عریض تر شدن ترک ها، حداکثر مقادیر مجازی می باشند که تحت شرایط واقعاٌ ممکن مکانیکی و یا حرارتی می توانند به وجود آیند.
این مقادیر مربوط به ترک هایی هستند که در نتیجه نیروهای کششی یا خمشی کششی ایجاد می شوند. ترک هایی ناشی از حرکات برشی یا تغییر مکان باید در گروه اساساٌ ویژه ای مورد ملاحظه قرار گیرند چرا که اجرای پوشش های حفاظتی بر روی آنها مجاز نمی باشد. در طراحی ساختمان باید روش اجرای کفپوش و پوشش ها بر مبنای عوامل شیمیایی، مکانیکی و در صورت لزوم حرارتی مورد نظر انتخاب گردد و توجه شود که کدام یک از گروه ها برای آن روش مجاز می باشد.

درزها:
درزها مکان هایی ضعیف و حساسی در یک کفپوش و پوشش حفاظتی می باشند. در صورتی که به دلایل طراحی و فنی که مربوط به مهندسین ساختمان می باشد، وجود درزهای انبساط ضروری باشند باید تعداد آنها را تا حد امکان محدود نگاه داشت. چرا که تعدد درزها که به منظور خنثی سازی حرکات انبساطی و انقباضی تعبیه می شوند، خطری برای آب بندی سازه بتنی می باشد.
بطور کلی درزها به دسته ساختمانی (construction Joint)، انبساطی (Expansion Joint) و کاذب یا مصنوعی (Dummy Joint) تقسیم می شوند.

1-
درزهای ساختمانی:

آن دسته از درزها هستند که در حین اجرای عملیات بتن ریزی تعبیه می گردد، این درزها در اثر ایجاد وقفه در ساخت سازه به وجود می آید. اجرای پوشش ها و لاینینگ های حفاظتی بر روی این درزها بسته به عرض درزها مجاز می باشد

2-
درزهای انبساطی:

این درزها به منظور جذب حرکات یک سازه که نتیجه انبساط می باشد، تعبیه می گردند. این نوع درزها وظیفه تحمل حرکات موجود در ساختمان را به عهده دارند. اجرای پوشش ها و لاینینگ های ضد خوردگی بر روی آنها با شرایط خاصی انجام می پذیرد و در اکثر اوقات اجرای پوشش هایی که در کف بتنی عادی مجاز است بر روی آنها مجاز نمی باشد.

3-
درزهای کاذب:

آن دسته از درزهایی هستند که با ایجاد برش تا عمق محدودی در محلی که احتمال بوجود آمدن ترک وجود دارد، ایجاد می شود.
-
درزها باید ترجیحاٌ در نقطه اوج شیب های کف قرار گیرند و تا حد امکان به صورت خط مستقیم اجرا شوند و دارای ساختمانی متناسب با نوع پوشش حفاظتی باشند.
-
درزهای کاذب می توانند پس از اتمام روند افت حجمی، مانند درزهای ساختمانی پر شده و آب بندی گردند و نباید به هنگام کاشی کاری ضد اسید مورد توجه قرار گیرند. در صورتی که هنوز احتمال گسترش ترک ها وجود داشته باشد باید با آنها مانند درزهای انبساط برخورد شود اما نیاز به پیش بینی تغییر شکل بالا وجود ندارد.
-
هرگز نباید درزهای ساختمانی سطح زیرکار به کاشی کاری ضد اسید منتقل گردد.
-
جهت مشخص کردن مکان و کیفیت اجرای درزهای انبساط، ساختمانی و کاذب، تخصص و تجربه در سازهای ضد اسید ضروری می باشد

شیب بندی در کف:
شیب کف های بتنی که در معرض ریزش مواد خورنده وجود دارد می بایست در حدود 2% باشد اما هرگز نباید از 5/1% کمتر شود. به منظور در نظر گرفتن تلرانس احتمالی به ارقام ارایه شده 5/0% اضافه می گردد. شیب ها باید تا حد امکان از اتصالات اصلی و ستون ها، فونداسیون های پمپ ها و مخازن، دیوارها و درزهای انبساطی دور نگاه داشته شود تا از تجمع مواد خورنده در پشت این سازه ها جلوگیری شده و مواد که بصورت مایع هستند سریعا به سمت مسیرهای خروجی منتقل گردند در چنین وضعیتی امکان خشک شدن سریع سطوح نیز فراهم آید.

مجاری، آبروها و کانال ها:
1-
مجاری ها و کانال ها نمی بایست از محل هایی عبور کنند که احتمال تغییر شکل و در نهایت ترک در سازه وجود دارد. شیب ها در داخل کانال ها در حدود 1% بوده ولیکن نباید از 5/0% کمتر باشد. بدلیل حساسیت درزهای انبساط و نیز مشکل بودن آب بندی آنها تا حد امکان می بایست از درزهای انبساطی در داخل کانال ها اجتناب کرد و درصورتی که امکان حذف آنها وجود نداشته باشد می بایست تعداد آنها به حداقل رسانده و در مورد پوشش آنها از روشهای خاص استفاده گردد.
 2-
عرض و عمق مجراها وکانالها باید چنان طراحی گردد که بتوان به راحتی پوشش های ضد خوردگی را در آنها اجرا نمود.
3-
به منظور قرار دادن پوشش بر روی کانال ها (Grating) می بایست بر روی دیواره های هر دو طرف در بتن تورفتگی هایی ایجاد گردد که بروی آن بتوان از کاشی و یا آجرهای خاص ضد اسید که دارای اشکال خاص می باشند، استفاده گردد.
4-
برای آنکه به توان اجرای پوشش ضد اسید مطمئنی در داخل کانال ها انجام داد، می بایست عرض کانال ها کمتر از 60 سانتیمتر و عمق آن کمتر از 80 سانتیمتر نباشد. حداکثر فاصله مجاز در نظر گرفته شده برای منهول ها بر مبنای اصول ایمنی باید مورد توجه قرار گیرد.



زیر سازی انواع کفپوش های اپوکسی،پلی یورتان،ضد اسید

پیت ها، سامپ ها و مخازن:
1-
برای سطوح بتنی که در داخل زمین قرار داشته و در تماس با خاک هستند، مراقبت در مقابل نفوذ رطوبت آّب از سمت خارج از اهمیت خاصی برخوردار است.
2-
در سازه های بزرگتر به خصوص اگر تحت تاثیر مواد خورنده با دمای بالا باشد می بایست به ایستایی پوشش حفاظتی توجه ویژه گردد. در صورتی که این ایستایی نتواند به وسیله چسبندگی لایه های بر روی یکدیگر (شامل لایه های membrane ، ملاتها و آجرهای ضد اسید) یا به وسیله آجرکاری با ضخامت بیشتر که خود ایستایی دارد، محقق گردد باید تدابیر ویژه ای نظیر خمیده کردن (میزان خمیدگی برابر 50/1 طول) یا اریب و مایل کردن (50/1 ارتفاع) سطوح داخلی دیوارها پیش بینی گردد.
3-
در ابعاد بزرگ، محکم کردن پوشش دیوار به کمک رولپلاک هایی مخصوصی که جایشان در داخل بتن پیش بینی می گردد، توصیه می گردد. این محکم کردن می تواند به وسیله پایه هایی در سازه بتنی یا پایه های ساخته شده به وسیله آجرهای سرامیکی نیز انجام شود.

لایه های شمشه کشی شده و پلاسترها: 
1-
باید تلاش نمود تا بتن سطح زیر کار بدون نیاز به اجرای لایه های اضافی از همواری کافی و سطحی بدون نقص برخوردار باشد، ضمن اینکه شیب بندی نیز در هنگام بتن ریزی صورت پذیرد. در صورتی که این امر ممکن نباشد باید از لایه های تسطیح کننده مانند پوشش های Screed استفاده نمود تا به وسیله آن به توان شیب ها را بر روی سطح زیر کار اجرا کرد. این لایه های می بایست از چسبندگی خوبی به بتن برخوردار بوده ضمن اینکه دارای استحکام لازم نیز باشند.
2-
باید از ایجاد ترک در بتن و نیز لایه های screed جلوگیری نمود. برای این کار ممکن است از تقویت کننده های اضافی استفاده گردد. باید اطمینان حاصل نمود که کلیه نیروهای وارده نظیر نیروهای ناشی از تغییرات درجه حرارت، ارتعاش و رفت و آمد خودروها (نیروهای ناشی از ترمز) توسط سطح زیرکار تحمل می گردد.
5-
لایه های screed سیمانی می بایست بیش از 30 N/mm2 مقاومت فشاری داشته باشند و مقاومت فشاری پلاسترها نیز نباید کمتر 20 N/mm2 کمتر باشد. سطح زیر کاری که آجرکاری شده است می بایست با یک پلاستر پوشیده گردد.
4-
سطح زیر کار باید دارای مقاومت کششی مطابق با مشخصات مندرج در جدول ذیل باشد. تعداد آزمایشات کششی مورد نیاز بستگی به همواری و بزرگی سطح تحت پوشش دارد.

مقاومت کششی سطوح زیر کار:
2N/mm
مقاومت کششی بر حسب         نوع سطح زیرکار

حداقل   متوسط

>1.5   >1.0   
ملات سیمانی (اصلاح شده یا اصلاح نشده)

>1.5   >1.0   
بتن یا ملات های پلیمری (برای سطوحی که در معرض رفت و آمد قرار ندارند)

>1.5   >1.0   
کفپوش ها و پوششهای اپوکسی با ضخامت تا 1 میلیمتر

>2.0   >1.5   
کفپوش ها و پوششهای اپوکسی ضخیمتر از 1 میلیمتر برای بار درجه 2 یا بیشتر مطابق با بند فرعی 5-4 بخش اول DIN 28052

مشخصات سطوح بتنی:
1-
بتن باید چنان قالب ریزی گردد که سطوح آن صاف و عاری از نواقص باشد و بنابراین اجرای لایه های اضافی تسطیح کننده برای آن لازم نباشد.
2-
در صورتی که به خواهیم یک پوشش حفاظتی بر روی سطوح بتن اجرا کنیم می بایست روند خشک شدن(Curing) مطابق با بند فرعی 3-10 DIN 1045 باشد.
3-
سطوح بتنی تحت پوشش های حفاظتی نباید صیقلی باشند. آنها باید از زبری ایجاد شده در نتیجه ماله کشی با ماله چوبی مخصوص (تخته ماله) برخوردار باشند.
در صورتی که برای لایه های آب بندی خاصی، سطح صیقلی برای سطح زیرکار مورد لزوم باشد، تولیدکننده لایه آب بندی باید این امر را صریحاٌ ذکر کند.
4-
سطوح بتنی که توسط دستگاه، فشرده و صیقلی شده باشند باید زبر گردند. سطح سخت شده می بایست صاف، متحد الشکل، غیر صیقلی، عاری از محل تجمع سیمان، شن و ماسه و لایه های پولکی یا شکننده نیز برجستگی ها باشند

خشک شدن بتن:
1-
درسیستم کاشی کاری ضد اسید وقبل از اجرای لایه آب بندی یا memebrane باید بتن بطور کامل (یعنی نه فقط بر روی سطح آن) خشک شود. جهت کوتاه شدن زمان خشک شدن باید بتنی استفاده شود که نسبت آب به سیمان در آن بسیار کم باشد و احتمالاٌ افزودنی هایی نظیر روانساز بتن ،ژل میکروسیلیس و مانند آن مورد استفاده قرار گیرد. اجرا کننده لایه آب بندی باید برطبق دستورالعمل تولید کننده میزان رطوبت مجاز موجود در بتن را تعیین کندجهت مشاوره محصولات با واحد فروش یا کارشناسان فروش کلینیک بتن ایران تماس حاصل فرمایید.
2-
رطوبت موجود در بتن توسط دستگاه هایی نظیر CM کنترل می گردد نباید در عمق 20 سانتیمتری بیشتر از 4% باشد؛ مقدار دقیق را می توان از روی جدول اندازه های دستگاه CM بدست آورد،در صورت هرگونه سوال احتمالی با واحد فنی کلینیک بتن ایران تماس حاصل فرمایید.
3-
از خشک کردن مصنوعی باید جدا صرف نظر نمود. در صورتی که نتوان از انجام این کار اجتناب نمود باید حداقل 7 روز پس از اجرای بتن شروع به انجام این کار نمود. باید جریان کافی هوا وجود داشته باشد و درجه حرارت به تدریج افزایش یابد و میزان آن در سطح بتن نباید از 50 درجه سانتیگراد فراتر برود.
4-
خشک شدن بسیار زود هنگام می تواند به بتن، لایه های شمشه کشی شده و اندودها صدمه بزند.

آماده سازی سطوح بتنی:
1-
برای اجرای کفپوش و پوششهای ضد خوردگی بر روی سطوح بتنی صیقلی، اغلب زبر کردن سطوح مورد نیاز می باشد. دوغاب سیمانی و لایه های شکننده و سست؛ بوسیله روش هایی مانند:Sand/Ball Blasting, Grit Blasting, Grinding, Milling, Polishing and Flame Cleaning می بایست از بین رود.
2-
زبری مورد نیاز و مجاز بستگی به نوع لایه آب بندی که قرار است بر روی سطوح اجرا شود بستگی دارد.
3-
برجستگی ها، فرورفتگی ها و تخلخل موجود بر روی سطوح باید تسطیح شوند. این امر می تواند به وسیله اتخاذ تدابیر مکانیکی یا اجرای ترکیبات تسطیح کننده با قدرت چسبندگی خوب انجام می گیرد. این ترکیبات می بایست برای اجرای لایه های آب بندی مناسب باشند.
4-
تنظیم کننده های فاصله و سیم های اتصال باید حداقل 20 میلیمتر زیر سطح بتنی بریده شوند و سوراخ های ایجاد شده با مواد مناسب پر شوند.
5-
بتنی که تا عمق زیادی توسط اسیدها، قلیاها، نمک ها، روغن ها و سایر مواد خورده شده است باید تا رسیدن به محلهای سالم تراشیده شود و مجدداٌ بتن ریزی گردد. در صورتی که فقط سطح سازه بتنی صدمه دیده باشد می توان روشهای خنثی سازی با آب و یا حلالها، کندن، سندبلاست و یا کارهای مشابه را استفاده نمود. باید اطمینان حاصل نمود که مواد زاید خورنده باقیمانده در بتن صدماتی نظیر کف گوگرد (سولفاته شدن) ایجاد نکنند.

تمیز کردن با بلاست و ساب زدن:
یک روش متعارف برای تمیز کردن لایه های نازک نظیر دوغاب های سیمانی، سیمان، رنگ و کثیف شدگی، تمیز کردن به وسیله بلاست و ساب زدن می باشد. با این وجود پاک کردن لایه های شکننده بتن نیاز به روش های مناسب تری نظیر تمیز کردن با Water Jet دارد.

تمیز کردن با شعله:
به هنگام پاک کردن با شعله، سطوح بتنی برای زمان کوتاهی در معرض شعله اکسیژن استیلن قرار می گیرد و تا درجه حرارت 1500 درجه سانتیگراد گرم می شود.
بدین طریق باعث پوسته پوسته شدن و گداختن لایه 5 میلیمتری بالایی بتن می گردد. در چنین حالتی سطح مربوطه از لکه های روغن و هر باقیمانده ای از قیر، رنگ، پوشش و رابر پاک می شود.
از آنجا که نمی توان از مقدار مشخصی از شکستگی و نرم شدن لایه زیرین جلوگیری نمود بنابراین پاک کردن مکانیکی بیان شده روش قبلی از اهمیت فراوانی برخوردار خواهد بود. در نتیجه این روش برای پاک کردن بتن مسلح با پوشش نازک، اجزا و یا عناصر شکننده و یا پوشش های سیمانی و سایر سطوح با دانه بندی سبک توصیه نمی گردد.

خرد کردن و بریدن:
برای برداشتن لایه های ضخیم تر، از یک دستگاه برش خرد کننده (Chipping) یا تراشنده (Milling) استفاده می شود. مجدا خاطر نشان می سازد که در این روش نمی توان از مقدار مشخصی از شکستگی یا نرم شدن لایه زیرین جلوگیری نمود، پاک کردن مکانیکی بیان شده در روش بلاست کردن از اهمیت فراوانی برخوردار خواهد بود. در نتیجه این روش برای پاک کردن بتن مسلح با پوشش نازک، اجزا یا عناصر شکننده و یا پوشش سیمانی و سایر سطوح با دانه بندی سبک توصیه نمی گردد،حتما سعی شود قبل از اجرای بتن ریزی با مشاورین واحد فنی شرکت کلینیک بتن ایران تماس حاصل فرمایید.

6LejitwhAAAAANvn8APaMURvuVWIRBhNqoFP0e9r